Ziekenhuis
Na met mijn zus Cobi al een halve dag op de spoed eisende hulp door gebracht hebbende beland ik dit keer samen met Sandra Janssen opnieuw in het ziekenhuis. Wondverpleegkundige doet de deur open en ik hoor mezelf zeggen OPNAME en INFUUS.....Mijn ziekenhuis avontuur begint als ik op de afdeling Chirurgie aan kom en op zaal wordt geplaatst. Daar vallen 3 luiken tegelijk open naar mijn verleden want Piep van de Kreek ligt tegen over me. De man naast me is stil en lijkt een beetje knorrig.
Het gesprek met Piep gaat al gauw over mijn oude maatje Jan Padmos, die jaren als ober in de Kreek heeft gewerkt en op een gegeven moment belt zelfs Jan Bok tjoe memorylane.
Prinses Piep en Tante Peet mopperen nog een beetje over onze buurman maar ik denk ga toch proberen met een grapje (over sex werkt altijd) een beetje contact te maken ter verrijking van de feest vreugde op de zaal. Niet alleen bij de buurman heeft het het gewenste effect maar zag ook de lichtjes in de ogen van zijn visite (eigenaar Huize Sonja) aan springen. Ik denk het ijs is gebroken!
Aan het eind van het bezoek komt ds. Smink bij ons Prinsesje op bezoek, die haar blijkt trouw elke avond bezoekt en ook veel liefde en aandacht heeft voor allen op de zaal.
Buurman Aat Rietdijk komt langzaam los en we beginnen samen de karakteristieke eigenschappen van de verschillende zusters naar elkaar uit te spreken. Maar zien ook al snel dat Jacomien Tanis, die nog voor opa en oma Roon (voor haar 138 en 145) en oma van Seters en haar zus Jans (112 en 120) in de Vliedberg heeft gezorgd, er met kop en schouders boven uitsteekt!
Natuurlijk lever ik in de sociale contacten met de zusters weer wat probleempjes op, maar dat is mij niet vreemd....maar dat ik al op mijn kop krijg voor dat ik iemand Uberhaupt kan zien....die was nieuw voor me, maar ik had in een christelijk ziekenhuis op een gemengde zaal ook moeten begrijpen dat je niet met alvast 1 ontblote schouder (wou kleding wisselen maar hang aan het infuus dan heb je hulp nodig) op je ziekenhuisbed mag zitten Peet want dan wordt ut un tuuggie!
Aan het eind van de rit in het ziekenhuis was het natuurlijk mijn beste vriendin (zo gaat het altijd) maar ben wel even bang geweest dat ze me met bed en al het raam uit zou d.nd.r.n vanaf dat moment hadden Aat en ik een bij naam voor haar "De Nacht(merry)Zuster".
Aat die nog steeds verschijnselen toonde van depressiviteit is ter verblijding van de geest door mij onmiddellijk op een cursus Flakkees gezet met ondersteuning van Ma Mackloet die onder tussen op "onze" zaal was gearriveerd. Ma moest even wennen aan ons Prinsesje met boertjes en windjes (zat een keer stijl overeind in bed s-nachts), die regelde wie er wanneer ging douchen, naar de w.c. mocht en geen stoel duldde aan tafel aan de kant waar zij sliep, dus Ma mocht op kop aan de tafel........ Onze ma bleek een verrassend talent te bezitten, elke keer als Aat en ik iets zeiden pikte ze er een woord uit en begon een bijpassend lied uit de top 2000 te zingen!
Het werd drukker bij ons op zaal, de zuster met de boeken bleef wat langer, de etenskar bleef steeds wat langer, de verpleging bleef stiekum wat langer, er was er een die heeft echt 4 rondjes gedaan om de zelfde tijdschriften en stoelen recht te zetten, Aat en ik zijn niet blind hoor, ik ben zelfs beter moeten gaan kijken van Aat omdat ik niet oplette op de kontjes en mooie onderbroekjes die de dames aan hadden..... Wel had ik een broeder gezien, maar die stond aan de andere kant waar ut kwiel van uut mun smoel liep.... Moest ook nog een keer uitleggen dat ik ook niet voor doofheid was opgenomen (zo stonden ze te praten over me op de gang :)
Even iets over ONS (na 51 jaar vind je je man naast je in een bed in het ziekenhuis....) dagelijks schema.
Het is natuurlijk rond 06.00 al reveille in het ziekenhuis. Samen gingen we dan naar de aankomst hal beneden voor een beker of 3 cappuccino omdat de andere koffie niet echt lekker was, en lulde de oren van de nieuwe bezoekers hun k.p af. Nieuwbakken vaders van die nacht, Stellendammers en bekenden die opgenomen waren of die dag in het ziekenhuis moesten zijn...mede ook voor de cursus Flakkees van Aat, want niet alleen ons dialect is belangrijk maar ook ons sociaal gedrag, hij was natuurlijk niet gewend om iedereen te begroeten en schrok ook wel een beetje van "mijn en Prinsesjes" bekendheid, mar so gaet ut alsju al 51 jaer loapt rondt te klootun op zo'n eiland.
Half acht waren we terug op zaal dan begon het eet festijn, 2 bruine boterhammen, 2 roomboter, 2 ham, 2 eieren, 2 zout, 2 melk ELKE ochtend en niet stinken he!
Na schema overleg met ons Prinsesje plassen, douchen en voor dat iedereen geweest was werd het langzaam al tijd voor het bouillonnetje. Ik zelf had dan al een praatje wezen maken bij Rosalie Troost die dood ziek ook bij ons op de afdeling lag... Ook de man van Maja Roosemond zag ik op een gegeven moment zitten bij ons. Broer Boshoven, Jeanet de Vries, Sjaan van de Heuvel, Maatje Kalle lagen over andere afdelingen verspreid.
Middag eten werd de dag er voor al via een voedings/vragenzuster geregeld. Ik heb echt letterlijk al die 12 dagen alles op gegeten, kan niet begrijpen dat dat van een CZ budget kan, ik ga nooit meer klagen als ze de prijs verhogen hoor! Vaak was er wel bezoek die gezellig bleef (o.a. Matred) onder het eten. Na het eten werd het rustig op zaal en deden we een middag dutje en dan weer door naar de aankomst hallen, waar soms in een flits 30 jaar weg viel, klasgenootje van de Huishoudschool, of de reunieen in de hal bijna een ruine werd omdat ook exen ernstig ziek blijken te zijn en met bosjes voorbij schoten......(beetje overdreven Peet)
Aan het eind van de middag kwam meestal al de eerste visite, boterhammetje eten met zun allen aan tafel en niet op bed (als het kon). Aan bezoek geen gebrek, die Mama (terminaal) kwam bijna elke dag..... Zelfs zwarte Piet (mijn oppas kind Sandra Janssen die deze afgelopen week heel veel voor me gedaan heeft en ook Felix die al 3 weken dood ziek onder de bank zat en echt niet meer naar iemand anders kon, bij de veearts gebracht en daarna onder de katjes boom bij Lady, Noortje, Marco heeft begraven...)
Zus Cobi, die het aanspreek punt was en alles voor me regelde, maar ook zus Marina hebben de b.llen uit hun broek gelopen voor me. Kleinzusje was altijd ver voor de familie al op zaal en maakte zich toch even zorgen over Sinterklaas avond....tante je had toch vast al wel cadeautjes voor me gekocht?????? Mijn sinterklaasavond eindigde met een zak pepernoten een ouderwetse w.c. rol-houder, een hartjesvormige bakschaal een vogelhuisje, parfum van kleinzusje, sokken, theedoeken, chocoladeletter etc.
Na het bezoek gingen we nog een tijdje naar de vertrekhal en rond 21.30 gingen we klarantie maken om naar bed te gaan want ons prinsesje wilde slapen, na 10 minuten Humberto was ook voor mij de tijd gekomen om bij Aat de koptelefoon van zijn hoofd te halen en zijn/mijn t.v. uit te zetten, op naar een nieuwe dag met nieuwe kansen! Kon aardig slapen in het ziekenhuis, ondanks de alarmen, zusters, knallen, watervallen van Schaffhausen, klappen van uit bed rollende mensen, op de klus grijpende Alzheimer patient (dit keer om weer een "Golden Shower" te voorkomen) deur van toilet met alle pijn van de ontstekingen in beide armen van de infuusnaald op de klus opengooiend en hem er achteraan......wat dan weer wel een midden in de nacht schuurparty opleverde van mijn mooiste broeder Witze, die trouwens mij al een keer wel kwam helpen ook al lag ik eigenlijk aan de verkeerde kant bij een alarm melding toen ik onder de douche stond. (Dit toeval was niet on opgemerkt gebleven op onze kamer en ik vermoed ook niet bij een zuster want die wilde naar mijn mening ook wel heel snel bij mij in de douche mijn wond komen spoelen, had ze best een half uurtje mee kunnen wachten..... :)
Prinsesje naar huis, Alzheimerpatiënt Jan Moree meer dan welkom, at mee bij ons op de kamer, vertelde mooie verhalen over vroeger, vooral zijn leger tijd brachten lichtjes van Heineken in zijn ogen! Wat een lelijk beestje Alzheimer, ook Aat die zijn moeder door Alzheimer was kwijt geraakt (ik opa Roon) huilde, zoals wij allemaal wel een huil bui hebben gehad, maar met saamhorigheid elkaar er weer doorheen trokken. Voor mij was het moment dat ze zeiden dat er een stuk van mijn teen af moest moeilijk, ik voelde me echt een heel klein meisje, natuurlijk er was bij mij van binnen al heel wat uit gesn.kt, maar nu zat de verminking aan de buiten kant......een heel klein meisje, maar goed de operatie is alles mee gevallen, (basis eerste teenkootje is er nog, nagel, nagelbed, nagelwortel verwijderd, bot was zo aan getast door de bacterie dat het op een honingraad leek zo poreus, maar het van dicht bij zien wat er met je gedaan wordt (en natuurlijk niks gevoeld, want er zat al geen gevoel meer in) geeft je wel duidelijk inzicht in wat er met je aan de hand was, nee de wond was niet van het lopen op blote voeten, ingang zat n.l. onder mijn nagel bed en nee het was geen bacterie van Jacky of Felix, maar een van mij zelf die gewoon aan de BUITENKANT van je huid thuis hoort, de zuster Joanna die bij binnen komst mij al op viel en een schoonmoeder op Stellendam bleek te hebben, viel ik vanaf het eerste moment als een blok voor, want bij het verbinden van mijn voet zei ik tegen haar maak gebruik van de natuurlijke holtes en zei zij ik denk dat ik veel van U kan leren, ja dan is Roon al gesmolte. Ook heb ik haar mee genomen (ze moest nog 2 jaar van haar opleiding) naar de operatiekamer en zeg hup boven op de chirurg gaan staan want anders zie je nog niks, als het niet goed is stuurt van der Heul (die zei zijn schoonheid van zijn vader EN zijn moeder te hebben, na dat ik hem duidelijk had gemaakt dat hij me in 1 keer wel had verstaan toen ik vroeg waarom hij zo knap was, maar in eerste instant net deed of dat hij mij niet goed verstond, maar de vlammetjes in zijn ogen hadden hem bij Tante peet al verraden. Bij terugkomst op zaal ben ik uit de stoel gestapt naar de tafel gelopen en aan de spaghetti begonnen, toen dacht ik even later pas Peet......je kan in ieder geval nog gewoon lopen...........marunmaesmoteerstettu AAN TAFEL.
Onze Jan heeft ons veel gevleugeld uitspraken gegeven, zo weten we nu dat Ank zijn vrouw pas bloemen van hem kreeg als hij er van overtuigd was dat ze een goede aardappel kon koken.
De zusters zich wel HEEL erg verantwoordelijk voelden voor onze kamers omdat tijdens het uitdelen van de handdoeken er 1 handdoek over bleef en wij het lumineuze idee hadden om die in de raamlijst als reserve (voortgriepun) wilden leggen, dat absoluut niet door gingen en daar de verantwoording niet voor wilde nemen!!!!
Slaapkamer genoot Ma had ook een vreemd attribuut thuis (al jaren gescheiden), ze had het namelijk over een vis die als die nat werd groter werd. Aat en mijn fantasie zijn nog niet tot rust.....
Veel gekust in het ziekenhuis, niet alleen door Aat en mijn eigen visite, maar ook spontaan door Jan...en zijn vrouw Ank (waar ik zelfs een vaas met witte roosjes van kreeg) en zijn twee meiden, Jan ging op mijn laatste dag (wat ik op dat moment nog niet wist) naar een verzorgingstehuis, wat een verdriet, wat een verdriet.....maar ook heel veel liefde binnen dat gezin! Ook met mijn volgende mannen die wel bij mij op zaal werden geplaatst (Jan lag alleen) ontstond een goede band en altijd was er wel ergens in mijn leven een haakje, een er van was b.v. een collega geweest van mijn ome Koos. De enigste vrouw die nog voorbij kwam op mijn kamer maar zo weer vertrokken was, was een zus van een vriendin van mijn vriendin, maar ik had hem door ze noemde wel haar mans naam maar ik zag aan haar gezicht dat het een Schellevis was!
De laatste 2 heren waren net als die mama terminaal, zij hadden er voor gekozen om niet gereanimeerd te worden en dit was ook duidelijk zichtbaar op hun polsbandje. Ook hadden beide heren (ook al waren ze nu allebei nog redelijk fit) in viervoud hun euthanasie geregeld voor als de tijd er was.....
Bij binnenkomst in het ziekenhuis had ik al aangegeven dat we gelijk ook de suiker maar weer eens moesten proberen op de rit te krijgen (was jaren geleden totaal mislukt en ben ik naar huis gegaan met de woorden mun eigu dood spuiten kan ik thuus oak). Wat ik al jaren roep ik kan niet tegen die snelle insuline blijkt waar te zijn, ik mag hem dus ook niet meer in de buik zetten omdat daar te weinig buikvet zit en dus niet subcutaan (huid) maar musculair (spier) spuit, daar zit natuurlijk qua opname snelheid heel veel verschil in dus in het been. Dan nog zijn de problemen niet opgelost dus Rapid spuit ik niet zoals het hoort voor het eten maar na het eten. Nu en dus ook thuis met toch weer een iets ander leef ritme als in het ziekenhuis gaat het redelijk goed, 's-morgens noch iets te hoog, maar er is elke dag contact met de diabetisch verpleegkundige! Onder tussen was Aat al juichend met zijn loop krukken ontslagen uit het ziekenhuis, maar tot nu toe is er elke dag wel even een contactje. Ik mis hem ik vond hem erg relativerend en humoristisch. Ik zelf ben ook weer thuis hoef zelfs geen anti-biotica meer in te nemen de kop is van de draak afgebeten, de wond gaat voor uit (nog wel zelf verzorgen) alleen mijn armen zijn nog een beetje pijnlijk. Mijn huis is voor mij niet levensloop bestendig, ik ga opzoek naar een ander huis met zeer veel pijn in mijn hart en hopende dat het niet snel een 3 koppige draak blijkt te zijn, want met suikerziekte weet je het maar nooit......
Het gesprek met Piep gaat al gauw over mijn oude maatje Jan Padmos, die jaren als ober in de Kreek heeft gewerkt en op een gegeven moment belt zelfs Jan Bok tjoe memorylane.
Prinses Piep en Tante Peet mopperen nog een beetje over onze buurman maar ik denk ga toch proberen met een grapje (over sex werkt altijd) een beetje contact te maken ter verrijking van de feest vreugde op de zaal. Niet alleen bij de buurman heeft het het gewenste effect maar zag ook de lichtjes in de ogen van zijn visite (eigenaar Huize Sonja) aan springen. Ik denk het ijs is gebroken!
Aan het eind van het bezoek komt ds. Smink bij ons Prinsesje op bezoek, die haar blijkt trouw elke avond bezoekt en ook veel liefde en aandacht heeft voor allen op de zaal.
Buurman Aat Rietdijk komt langzaam los en we beginnen samen de karakteristieke eigenschappen van de verschillende zusters naar elkaar uit te spreken. Maar zien ook al snel dat Jacomien Tanis, die nog voor opa en oma Roon (voor haar 138 en 145) en oma van Seters en haar zus Jans (112 en 120) in de Vliedberg heeft gezorgd, er met kop en schouders boven uitsteekt!
Natuurlijk lever ik in de sociale contacten met de zusters weer wat probleempjes op, maar dat is mij niet vreemd....maar dat ik al op mijn kop krijg voor dat ik iemand Uberhaupt kan zien....die was nieuw voor me, maar ik had in een christelijk ziekenhuis op een gemengde zaal ook moeten begrijpen dat je niet met alvast 1 ontblote schouder (wou kleding wisselen maar hang aan het infuus dan heb je hulp nodig) op je ziekenhuisbed mag zitten Peet want dan wordt ut un tuuggie!
Aan het eind van de rit in het ziekenhuis was het natuurlijk mijn beste vriendin (zo gaat het altijd) maar ben wel even bang geweest dat ze me met bed en al het raam uit zou d.nd.r.n vanaf dat moment hadden Aat en ik een bij naam voor haar "De Nacht(merry)Zuster".
Aat die nog steeds verschijnselen toonde van depressiviteit is ter verblijding van de geest door mij onmiddellijk op een cursus Flakkees gezet met ondersteuning van Ma Mackloet die onder tussen op "onze" zaal was gearriveerd. Ma moest even wennen aan ons Prinsesje met boertjes en windjes (zat een keer stijl overeind in bed s-nachts), die regelde wie er wanneer ging douchen, naar de w.c. mocht en geen stoel duldde aan tafel aan de kant waar zij sliep, dus Ma mocht op kop aan de tafel........ Onze ma bleek een verrassend talent te bezitten, elke keer als Aat en ik iets zeiden pikte ze er een woord uit en begon een bijpassend lied uit de top 2000 te zingen!
Het werd drukker bij ons op zaal, de zuster met de boeken bleef wat langer, de etenskar bleef steeds wat langer, de verpleging bleef stiekum wat langer, er was er een die heeft echt 4 rondjes gedaan om de zelfde tijdschriften en stoelen recht te zetten, Aat en ik zijn niet blind hoor, ik ben zelfs beter moeten gaan kijken van Aat omdat ik niet oplette op de kontjes en mooie onderbroekjes die de dames aan hadden..... Wel had ik een broeder gezien, maar die stond aan de andere kant waar ut kwiel van uut mun smoel liep.... Moest ook nog een keer uitleggen dat ik ook niet voor doofheid was opgenomen (zo stonden ze te praten over me op de gang :)
Even iets over ONS (na 51 jaar vind je je man naast je in een bed in het ziekenhuis....) dagelijks schema.
Het is natuurlijk rond 06.00 al reveille in het ziekenhuis. Samen gingen we dan naar de aankomst hal beneden voor een beker of 3 cappuccino omdat de andere koffie niet echt lekker was, en lulde de oren van de nieuwe bezoekers hun k.p af. Nieuwbakken vaders van die nacht, Stellendammers en bekenden die opgenomen waren of die dag in het ziekenhuis moesten zijn...mede ook voor de cursus Flakkees van Aat, want niet alleen ons dialect is belangrijk maar ook ons sociaal gedrag, hij was natuurlijk niet gewend om iedereen te begroeten en schrok ook wel een beetje van "mijn en Prinsesjes" bekendheid, mar so gaet ut alsju al 51 jaer loapt rondt te klootun op zo'n eiland.
Half acht waren we terug op zaal dan begon het eet festijn, 2 bruine boterhammen, 2 roomboter, 2 ham, 2 eieren, 2 zout, 2 melk ELKE ochtend en niet stinken he!
Na schema overleg met ons Prinsesje plassen, douchen en voor dat iedereen geweest was werd het langzaam al tijd voor het bouillonnetje. Ik zelf had dan al een praatje wezen maken bij Rosalie Troost die dood ziek ook bij ons op de afdeling lag... Ook de man van Maja Roosemond zag ik op een gegeven moment zitten bij ons. Broer Boshoven, Jeanet de Vries, Sjaan van de Heuvel, Maatje Kalle lagen over andere afdelingen verspreid.
Middag eten werd de dag er voor al via een voedings/vragenzuster geregeld. Ik heb echt letterlijk al die 12 dagen alles op gegeten, kan niet begrijpen dat dat van een CZ budget kan, ik ga nooit meer klagen als ze de prijs verhogen hoor! Vaak was er wel bezoek die gezellig bleef (o.a. Matred) onder het eten. Na het eten werd het rustig op zaal en deden we een middag dutje en dan weer door naar de aankomst hallen, waar soms in een flits 30 jaar weg viel, klasgenootje van de Huishoudschool, of de reunieen in de hal bijna een ruine werd omdat ook exen ernstig ziek blijken te zijn en met bosjes voorbij schoten......(beetje overdreven Peet)
Aan het eind van de middag kwam meestal al de eerste visite, boterhammetje eten met zun allen aan tafel en niet op bed (als het kon). Aan bezoek geen gebrek, die Mama (terminaal) kwam bijna elke dag..... Zelfs zwarte Piet (mijn oppas kind Sandra Janssen die deze afgelopen week heel veel voor me gedaan heeft en ook Felix die al 3 weken dood ziek onder de bank zat en echt niet meer naar iemand anders kon, bij de veearts gebracht en daarna onder de katjes boom bij Lady, Noortje, Marco heeft begraven...)
Zus Cobi, die het aanspreek punt was en alles voor me regelde, maar ook zus Marina hebben de b.llen uit hun broek gelopen voor me. Kleinzusje was altijd ver voor de familie al op zaal en maakte zich toch even zorgen over Sinterklaas avond....tante je had toch vast al wel cadeautjes voor me gekocht?????? Mijn sinterklaasavond eindigde met een zak pepernoten een ouderwetse w.c. rol-houder, een hartjesvormige bakschaal een vogelhuisje, parfum van kleinzusje, sokken, theedoeken, chocoladeletter etc.
Na het bezoek gingen we nog een tijdje naar de vertrekhal en rond 21.30 gingen we klarantie maken om naar bed te gaan want ons prinsesje wilde slapen, na 10 minuten Humberto was ook voor mij de tijd gekomen om bij Aat de koptelefoon van zijn hoofd te halen en zijn/mijn t.v. uit te zetten, op naar een nieuwe dag met nieuwe kansen! Kon aardig slapen in het ziekenhuis, ondanks de alarmen, zusters, knallen, watervallen van Schaffhausen, klappen van uit bed rollende mensen, op de klus grijpende Alzheimer patient (dit keer om weer een "Golden Shower" te voorkomen) deur van toilet met alle pijn van de ontstekingen in beide armen van de infuusnaald op de klus opengooiend en hem er achteraan......wat dan weer wel een midden in de nacht schuurparty opleverde van mijn mooiste broeder Witze, die trouwens mij al een keer wel kwam helpen ook al lag ik eigenlijk aan de verkeerde kant bij een alarm melding toen ik onder de douche stond. (Dit toeval was niet on opgemerkt gebleven op onze kamer en ik vermoed ook niet bij een zuster want die wilde naar mijn mening ook wel heel snel bij mij in de douche mijn wond komen spoelen, had ze best een half uurtje mee kunnen wachten..... :)
Prinsesje naar huis, Alzheimerpatiënt Jan Moree meer dan welkom, at mee bij ons op de kamer, vertelde mooie verhalen over vroeger, vooral zijn leger tijd brachten lichtjes van Heineken in zijn ogen! Wat een lelijk beestje Alzheimer, ook Aat die zijn moeder door Alzheimer was kwijt geraakt (ik opa Roon) huilde, zoals wij allemaal wel een huil bui hebben gehad, maar met saamhorigheid elkaar er weer doorheen trokken. Voor mij was het moment dat ze zeiden dat er een stuk van mijn teen af moest moeilijk, ik voelde me echt een heel klein meisje, natuurlijk er was bij mij van binnen al heel wat uit gesn.kt, maar nu zat de verminking aan de buiten kant......een heel klein meisje, maar goed de operatie is alles mee gevallen, (basis eerste teenkootje is er nog, nagel, nagelbed, nagelwortel verwijderd, bot was zo aan getast door de bacterie dat het op een honingraad leek zo poreus, maar het van dicht bij zien wat er met je gedaan wordt (en natuurlijk niks gevoeld, want er zat al geen gevoel meer in) geeft je wel duidelijk inzicht in wat er met je aan de hand was, nee de wond was niet van het lopen op blote voeten, ingang zat n.l. onder mijn nagel bed en nee het was geen bacterie van Jacky of Felix, maar een van mij zelf die gewoon aan de BUITENKANT van je huid thuis hoort, de zuster Joanna die bij binnen komst mij al op viel en een schoonmoeder op Stellendam bleek te hebben, viel ik vanaf het eerste moment als een blok voor, want bij het verbinden van mijn voet zei ik tegen haar maak gebruik van de natuurlijke holtes en zei zij ik denk dat ik veel van U kan leren, ja dan is Roon al gesmolte. Ook heb ik haar mee genomen (ze moest nog 2 jaar van haar opleiding) naar de operatiekamer en zeg hup boven op de chirurg gaan staan want anders zie je nog niks, als het niet goed is stuurt van der Heul (die zei zijn schoonheid van zijn vader EN zijn moeder te hebben, na dat ik hem duidelijk had gemaakt dat hij me in 1 keer wel had verstaan toen ik vroeg waarom hij zo knap was, maar in eerste instant net deed of dat hij mij niet goed verstond, maar de vlammetjes in zijn ogen hadden hem bij Tante peet al verraden. Bij terugkomst op zaal ben ik uit de stoel gestapt naar de tafel gelopen en aan de spaghetti begonnen, toen dacht ik even later pas Peet......je kan in ieder geval nog gewoon lopen...........marunmaesmoteerstettu AAN TAFEL.
Onze Jan heeft ons veel gevleugeld uitspraken gegeven, zo weten we nu dat Ank zijn vrouw pas bloemen van hem kreeg als hij er van overtuigd was dat ze een goede aardappel kon koken.
De zusters zich wel HEEL erg verantwoordelijk voelden voor onze kamers omdat tijdens het uitdelen van de handdoeken er 1 handdoek over bleef en wij het lumineuze idee hadden om die in de raamlijst als reserve (voortgriepun) wilden leggen, dat absoluut niet door gingen en daar de verantwoording niet voor wilde nemen!!!!
Slaapkamer genoot Ma had ook een vreemd attribuut thuis (al jaren gescheiden), ze had het namelijk over een vis die als die nat werd groter werd. Aat en mijn fantasie zijn nog niet tot rust.....
Veel gekust in het ziekenhuis, niet alleen door Aat en mijn eigen visite, maar ook spontaan door Jan...en zijn vrouw Ank (waar ik zelfs een vaas met witte roosjes van kreeg) en zijn twee meiden, Jan ging op mijn laatste dag (wat ik op dat moment nog niet wist) naar een verzorgingstehuis, wat een verdriet, wat een verdriet.....maar ook heel veel liefde binnen dat gezin! Ook met mijn volgende mannen die wel bij mij op zaal werden geplaatst (Jan lag alleen) ontstond een goede band en altijd was er wel ergens in mijn leven een haakje, een er van was b.v. een collega geweest van mijn ome Koos. De enigste vrouw die nog voorbij kwam op mijn kamer maar zo weer vertrokken was, was een zus van een vriendin van mijn vriendin, maar ik had hem door ze noemde wel haar mans naam maar ik zag aan haar gezicht dat het een Schellevis was!
De laatste 2 heren waren net als die mama terminaal, zij hadden er voor gekozen om niet gereanimeerd te worden en dit was ook duidelijk zichtbaar op hun polsbandje. Ook hadden beide heren (ook al waren ze nu allebei nog redelijk fit) in viervoud hun euthanasie geregeld voor als de tijd er was.....
Bij binnenkomst in het ziekenhuis had ik al aangegeven dat we gelijk ook de suiker maar weer eens moesten proberen op de rit te krijgen (was jaren geleden totaal mislukt en ben ik naar huis gegaan met de woorden mun eigu dood spuiten kan ik thuus oak). Wat ik al jaren roep ik kan niet tegen die snelle insuline blijkt waar te zijn, ik mag hem dus ook niet meer in de buik zetten omdat daar te weinig buikvet zit en dus niet subcutaan (huid) maar musculair (spier) spuit, daar zit natuurlijk qua opname snelheid heel veel verschil in dus in het been. Dan nog zijn de problemen niet opgelost dus Rapid spuit ik niet zoals het hoort voor het eten maar na het eten. Nu en dus ook thuis met toch weer een iets ander leef ritme als in het ziekenhuis gaat het redelijk goed, 's-morgens noch iets te hoog, maar er is elke dag contact met de diabetisch verpleegkundige! Onder tussen was Aat al juichend met zijn loop krukken ontslagen uit het ziekenhuis, maar tot nu toe is er elke dag wel even een contactje. Ik mis hem ik vond hem erg relativerend en humoristisch. Ik zelf ben ook weer thuis hoef zelfs geen anti-biotica meer in te nemen de kop is van de draak afgebeten, de wond gaat voor uit (nog wel zelf verzorgen) alleen mijn armen zijn nog een beetje pijnlijk. Mijn huis is voor mij niet levensloop bestendig, ik ga opzoek naar een ander huis met zeer veel pijn in mijn hart en hopende dat het niet snel een 3 koppige draak blijkt te zijn, want met suikerziekte weet je het maar nooit......
.jpg)
Reacties
Een reactie posten